Ponieważ platforma Eclipse została zaprojektowana do pracy jako otwarta platforma narzędziowa, przygotowano ją w taki sposób, aby jej składniki mogły zostać użyte do zbudowania dowolnej aplikacji klienckiej. Minimalny zestaw wtyczek niezbędnych do zbudowania aplikacji klienta pełnego jest powszechnie znany jako platforma klienta pełnego.
Aplikacje, które nie wymagają wspólnego modelu zasobów, mogą zostać zbudowane przy użyciu podzestawu tej platformy. Te aplikacje pełne wciąż opierają się na modelu dynamicznej wtyczki, a interfejs użytkownika jest budowany przy użyciu tych samych pakietów narzędzi oraz punktów rozszerzenia. W tym przypadku układ i funkcja środowiska roboczego jest pod ścisłą kontrolą programisty wtyczki. Do tej pory wszystkie widoczne funkcje były dodawane do środowiska SDK platformy. W przypadku aplikacji klienta pełnego programista odpowiada za zdefiniowanie aplikacji i jej środowiska roboczego.
Gdy platforma klienta pełnego określana jest jako minimalny zestaw wtyczek niezbędnych do zbudowania aplikacji z interfejsem użytkownika, oznacza to, że aplikacja potrzebuje tylko dwóch wtyczek: org.eclipse.ui i org.eclipse.core runtime. Aplikacje klienta pełnego mogą używać dowolnego interfejsu API uznanego za niezbędny dla ich zestawu składników i mogą wymagać wtyczek ponad absolutne minimum. Mapa wtyczek platformy jest bardzo pomocna w trakcie określania, które składniki powinny być wymagane przy używaniu różnych interfejsów API platformy.
Podstawowa różnica między aplikacją klienta pełnego i środowiskiem roboczym platformy jest taka, że aplikacja jest odpowiedzialna za zdefiniowanie klasy, która powinna zostać uruchomiona jako główna aplikacja. Zobaczymy na przykładzie, jak to zrobić.