System plików można sobie wyobrazić jako drzewo, którego
korzeniem jest /
. /dev
,
/usr
i inne podkatalogi katalogu głównego
są gałęziami, z których mogą wyrastać kolejne gałęzie, na
przykład /usr/local
, itd.
Jest kilka powodów, dla których warto jest trzymać niektóre
katalogi w oddzielnych systemach plików. W katalogu
/var
znajdują się podkatalogi
log/
i spool/
oraz rozmaite
pliki tymczasowe, z tego powodu może się on zapełnić. Zapełnienie
głównego systemu plików jest raczej niepożądane, więc często zaleca
się oddzielenie /var
od /
.
Często niektóre katalogi umieszczane są na odrębnych systemach plików ze względu na to, że znajdują się na osobnych dyskach fizycznych lub dyskach wirtualnych, jak na przykład pliki udostępniane poprzez Network File System lub napędy CDROM.
Systemy plików wymienione w pliku /etc/fstab
są automatycznie montowane podczas ładowania
systemu (prócz oznaczonych opcją noauto
).
Wpisy w pliku /etc/fstab
są następującej postaci:
urządzenie
/punkt-montowania
typ
opcje
archiwizacja
nr-przebiegu
urządzenie
Nazwa pliku urządzenia (istniejącego), zgodnie z opisem w Sekcja 17.2, „Device Names”.
punkt-montowania
Katalog (istniejący), w którym system plików ma być zamontowany.
typ
Typ systemu plików przekazywany poleceniu
mount(8). We FreeBSD domyślnie jest to
ufs
.
opcje
Pierwszą opcją jest rw
, jeśli
w systemie plików ma być możliwy odczyt i zapis, albo
ro
, jeżeli dozwolony ma być tylko odczyt.
W następnej kolejności podawane są inne opcje. Często stosowana
jest opcja noauto
, która zapobiega automatycznemu
montowaniu systemu plików podczas uruchamiania systemu.
Pozostałe opcje opisane są w dokumentacji systemowej mount(8).
archiwizacja
Na podstawie tej informacji program dump(8) stwierdza, które systemy plików mają być archiwizowane. Jeśli pole to zostanie pominięte, domyślnie przyjmowana jest wartość zero.
nr-przebiegu
Na podstawie tego pola wyznaczana jest kolejność, w jakiej
systemy plików poddawane są sprawdzaniu. Systemy plików, które
nie mają być sprawdzane, powinny mieć nr-przebiegu
ustawiony na zero. Główny system plików (powinien być sprawdzony
jako pierwszy) powinien mieć nr-przebiegu
o wartości
jeden, a inne systemy plików powinny mieć wpisaną wartość większą od
jednego. Jeśli dwa lub więcej systemów plików będzie miało taki sam
nr-przebiegu
, wówczas fsck(8), o ile będzie
to możliwe, podejmie próbę równoległego sprawdzenia tych systemów
plików.
Więcej informacji o formacie pliku /etc/fstab
oraz definiowanych w nim opcji dostępnych w podręczniku systemowym fstab(5)
Polecenie mount(8) jest głównym poleceniem używanym do montowania systemów plików.
W najprostszej postaci, używa się go następująco:
#
mount urządzenie punkt-montowania
Polecenie to ma mnóstwo opcji wymienionych w dokumentacji systemowej mount(8). Do najczęściej stosowanych należą:
-a
Montowanie wszystkich systemów plików
wymienionych w /etc/fstab
.
Nie są montowane systemy plików z opcją „noauto”
oraz wykluczone przez opcję -t
,
jak również systemy plików już zamontowane.
-d
Wykonanie wszystkiego, oprócz faktycznego wywołania
funkcji systemowej montowania. W połączeniu z opcją
-v
można w ten sposób sprawdzić, co
tak naprawdę mount(8) stara się zrobić.
-f
Wymuszenie montowania nieuporządkowanego systemu plików (niebezpieczne), lub wymuszenie odebrania prawa do zapisu przy zmianie trybu montowania systemu plików z trybu „odczyt i zapis” na „tylko do odczytu”.
-r
Montowanie systemu plików w trybie tylko do odczytu.
Taki sam efekt ma zastosowanie opcji -o
z argumentem ro
(bądź rdonly
w wersjach FreeBSD wcześniejszych niż 5.2).
-t
typ
Montowanie systemu plików o określonym typie.
Przy zastosowaniu opcji -a
montowane
są tylko systemy plików podanego typu.
Domyślnym typem systemu plików jest „ufs”.
-u
Uaktualnienie opcji montowania systemu plików.
-v
Pokazywanie dodatkowych komunikatów.
-w
Montowanie w trybie odczytu i zapisu.
Opcji -o
towarzyszy lista oddzielonych
przecinkami parametrów, oto niektóre z nich:
Ignorowanie obecnych w systemie plików urządzeń specjalnych. Przydatna opcja, jeśli chodzi o bezpieczeństwo.
Wyłączenie uruchamiania programów wykonywalnych na systemie plików. Również służy bezpieczeństwu.
Ignorowanie bitów setuid i setgid w systemie plików. Kolejna opcja służąca bezpieczeństwu.
Poleceniu umount(8) należy podać jako parametr
punkt montowania, nazwę urządzenia bądź opcję -a
lub
-A
.
Każdej z form wywołania polecenia można podać opcję
-f
, która nakazuje dokonać bezwarunkowego
odmontowania, oraz opcję -v
, powodującą
wypisywanie dodatkowych komunikatów. Należy mieć na uwadze,
że raczej nie zaleca się korzystania z -f
.
Bezwarunkowe odmontowywanie systemu plików może doprowadzić
do awarii systemu lub uszkodzenia danych znajdujących się
w danym systemie plików.
Opcje -a
oraz -A
służą
do odmontowania wszystkich zamontowanych systemów plików,
lub systemów plików wybranych typów, określonych w opcji
-t
. Opcja -A
nie dokonuje
próby odmontowania głównego systemu plików.
All FreeBSD documents are available for download at http://ftp.FreeBSD.org/pub/FreeBSD/doc/
Questions that are not answered by the
documentation may be
sent to <freebsd-questions@FreeBSD.org>.
Send questions about this document to <freebsd-doc@FreeBSD.org>.